مثلا ادم‌ها هیچ وقت از روزی‌های بگاییشان عکس نمی‌گیرند از توی مود نبودن‌شان از داغان بودن‌شان از فلان روز که همه چیزشان به باد رفت همه‌ی خواستن‌شان رفت ادم‌شان رفت، هیچ کس از روزی که تویش تمام می‌شود به التماس می‌افتد اشکش در می‌اید، زندگی می‌گیرد و می‌چلاندش عکس نمی‌گیرد شاید چون قرار است فراموش شود و به قولی بگذرد و همه چیز برود به سمت بهتر شدن اما نکته‌ی جالب‌ش می‌شود اینکه تمام خوشحالی‌هایتان تمام خنده‌ها تمام عکس‌های باحالتان نهایتا می‌شوند خاطره‌یی/ یک فولدری پوشه‌یی توی هاردتان برای گهگاهی یاداوری اما همه‌ی برباد رفتنگی‌یتان می‌شود حقیقتی به نام زندگی که با اینکه هیچ‌جا ثبت‌ش نکردید هیچ تصویری ندارید ازش هیچ‌ وقت نه رهایتان می‌کند و نه فراموشش می‌کنید.