۱۳۸۸ آذر ۷, شنبه

روزهای نکبت آور

آخ یک روزهایی هستند که تا تمام می شوند پدرتو در می آورند و یک روزهایی بدتر از این روزها هم هست که نه تنها تمام شدنشون مایه مرگه فردا و پس فرداهات به گا... می دهند . یک روزایی که از بس عالی اند شب موقع خواب شلوارت و خیس می کنی از ناراحتیشون .
روزایی که یک جاهاییشون حس مکان و زمان به هم می پیچند و ممکن ساعت ها کف اتاق نشسته باشی و به زمین زل زده باشی !
آخ امروز یکی از اون روزهاست .
نمی دونم از کجای فرایند تکامل حس امید تو زندگی انسان نقش پیدا کرد اما این احمقانه ترین حس آدم هاست . نمی فهمم چرا همیشه منتظر یک معجزه ام  که بیاد و تکانم بده .
ای کاش یکبار به خاطر این دل طاحب مرده و ذهن بی درو پیکر من یک چیزی میشد تو این زندگی ام . 

۲ نظر:

  1. ميگن اميد آخرين چيزيه كه ميميره.
    ياد ديالوگ فيلم فرياد ماهيها افتادم كه رضا كيانيان ميگه:
    تو چقدر بدبختي كه تنها اميدت منم

    پاسخحذف
  2. منم این روزهارو زیاد دارم تو زندگیم خیلی زیاد.
    حس مکان و زمان به هم میپیچند.
    ولی من کف اتاق نمیشینم رو تختم دراز میکشم به نور لامپ خیره میشم
    خوبه اون حس معجزه و امید رو هنوز داری سعی کن از دست ندی انتظار معجزه رو
    انتظاری که منم همیشه داشتم.

    پاسخحذف