من و .................کش رنگی هام

اولین بار نمی دونم دقیقا چند سالم بود شاید دوازده سیزده ساله یک سری کش های رنگیه/ رنگا وارنگ خریده بودم و بسته  بودم به دستم با همه ی حس زیبا شناسی اون موقع هام فکر می کردم که خیلی خوشگل شدم و کلی کیف می کردم باهاشون بازم یادم نیست اولین نفری و که توی گوش بغلی اش آروم گفت چقدر زشته کش های این دختره/ دهاتی .... نمی دونم تو نگاهش چی بود وقتی به دست من نگاه می کرد و همزمان در گوش دوستش پچ پچ می کرد فقط همین یادم موند که همون لحظه اون کش هارو از دست ام درآوردم و تا مدت ها سعی  کردم اونقدر ساده همه جا باشم که دیگه چیزی ام تو چشم کسی نیاد که بخواهد بهش بگه زشت . حالا بزرگتر از اون روزهام اما هنوز اونقدر آروم می آیام و می روم که بازم کسی قضاوتی در موردم نکنه . انگار اون روزا واسه همیشه حس انتقاد پذیریم رو از دست دادم . هنوزم هم می ترسم .

بزرگتر شدم و حالا فقط لباسام یا رنگشون نیست که گاهی اذیتم می کنه این روزا بابت رفتارهام هم می ترسم اونقدر آروم و بی کلام تو زندگی ام می خزم که نکنه بازم یکی در گوش بغلیش چیزی بگه بهم . احساس می کنم همون روزها یک چیزی تو وجودم از دست رفت اونم جرات خود بودنم / بود .

از اون روزها نصف جاهایی که می تونستم و  نرفتم و نصف کارهایی که می تونستم و انجام ندادم نکنه کسی بازم اونجوری نگاهم کنه و همه ی اینا باعث شد امروز نصف چیزی باشم که می تونستم باشم .